بسم رب الشهداء و الصدیقین

یک روز رفته بودم به گلزار شهدا، جعبه ای بود که نظرم را به خودش جلب کرد رویش نوشته شده بود: دلنوشته ای به شهدا، رفتم تو قسمت مزار شهدای گمنام، یک گوشه ای نشستم و خیره شدم بهشون یعنی چه؟ دلنوشته ای به شهیدان مگه اونها خودشون نمی دونن ما چه می خواهیم، مگه نمی دونند ما برای چی می ریم پیششون دیگه چی نیازی هست من براشون دلنوشته بنویسم. تو این فکرها بودم که یاد این جمله ی خدا افتادم که می فرمایند: من میدونم که بنده هایم چی میخوان اما دوست دارم که اونها خواسته هاشون رو به زبون بیارن، من دوست دارم صداشون رو بشنوم.

خواستم شروع کنم به نوشتن اما باز رفتم تو فکر حالا چی… حالا که قرار بود بنویسم هیچ چیز به ذهنم نمی اومد ذهنم کاملا خالی شده بود اما خواستم از یک جایی شروع کنم.

شروع کردم به نوشتن. بسم رب شهدا. سلام رفیقم… سلام لاله خونینم… سلام همراه من در سخت ترین شرایط زندگی…، سلام یاور امام زمان…، سلام شهیدم قراره باهات روی کاغذ حرف بزنم، خیلی حرف داشتم اما ذهنم یک دفعه خالی شد انگار هیچی ندارم برات بگم الان اینجام کنار شما، شما شهدای گمنام، این روزها دل همه خونه، دل آقام، دل رهبر، دل شما، دل مردم و دل من، تو دلم خیلی چیز است که به کسی نمی تونم بگم جز شما. آی شهدا… تا کی این همه نامردی ها، پس کی آقامون میاد شما دعا کنید. دعا کنید برای ظهور آقام، دعا کنید برای دل آقای من، برای دل من و برای دل مردم. برایم دعا کنید. می گن به هرکی بگی التماس دعا یه دِینی همیشه به گردنشه و باید برات دعا کنه ، پس شما برام دعا کنید دعا کنید که شرمنده نشم: شرمنده خدا، شرمنده آقام، شرمنده رهبر، شرمنده شما و شرمنده دلم . ای شهدا التماس دعا…. .

رتبه ی اول در رشته ی متن ادبی- خانم مبینا بهادری از دبیرستان دخترانه ی واحد ۳- دوره اول- مشهد مقدس