ای شوق با دل چه می کنی ، گر پر و بال عشق را تو را دهند

که دل زجسمش می گذرد به امید وصال او

سن و سال نمی شناسد اگر عاشق شود

سر در گریبان به سوی محراب معشوق شرط عشق را ادا می کند

می خوابد ….

خوابش عبادت است

میگرید …

قطره های اشکش هم چون عصاره ای  حیات بخش در دل زمین جان میگرید

نمازش عاشقانه ، بر خاک وجودیش ،عبودیت است

و کالبدش سر شار از دمیده های معرفت اوست

و چنان مست میشود که فداکاری را از سر حد جان میگذراند

و بی صبر برای تلنگری است

و تا می شنود می بیند یا با وجودش حس می کند

رخت سفر بر میکشد

و با فراغ از دلبستگی های دنیا عاشقی می کند که مجنون برای لیلی نمی کند

می جنگد با تمام اصالتش …..

صحرا پر از خون است

کرب و بلا در پس این پرده ظاهر می شود ولی چیزی جز زیبایی نمی بیند

با تمام اشک هایی که برای غم نامه ی حسین می ریزد غسلشهادت می کند

هم سنگرانش را یاران حسین می بیند

یاران اسلام …

یاران شیدایی …