دلنوشته ی یک فرزند شهید

سلام بابای خوبم نمی دانم از کجا و چگونه شروع کنم، حتی نمیدانم از چه چیزی برایت بنویسم . شاید بهتر باشد از دلتنگی هایم ، از حسرت هایم برای نبودنت، از اشک هایی که هر بار برای نبودنت میریزم و.. شروع کنم. ÷در خیلی وقت ها دلم میخواست باز هم کنارم می ماندی و شاهد بزرگ شدن و پیشرفتم می بودی ، اما حیف و صد افسوس که جایت خالی بود. لحظه لحظه ای که به یادت بودم با به یاد آوردن خاطرات شیرین سه نفریمان، خودم را آرام میکردم و دلداری میدادم ولی باز هم نتیجه ای نداشت به جز غصه دار شدن این دل کوچک وتنهای من.

بابای خوبم من افتخار میکنم که فرزند تو هستم و بودم ، فرزند یک شهید ، فرزند بزرگ مردی که برای دفاع از دین و پاسداری از میهن و ناموس خود و مردم سرزمینش در این راه گام نهاد و آن را انتخاب کرده بود.

پدر مهربانم همانگونه که قران کریم  می فرماید: و کسانی که در راه خدا کشته میشوند مرده مپندارید بلکه آن ها زنده اند و نزد پروردگارشان روزی میخورند.

پس مطمئنم که با توجه به رحمانیت خداوند متعال ، تو در بهترین مکان در آن عالم جای داری و از این بابت من و مادرم به خود میبالیم.

پدر عزیز تر از جانم! امیدوارم بتوانم با پوشش و حجاب خودم ادامه دهنده ی راهت باشم و بمانم . چرا که سلاح من چادر من است و حجابم سنگرم، جنگ تو با دشمن رودرو بود دشمنی که به دزور و با خصم میخوتست میهنت را تصاحب کند ولی دشمن من میخواهد با زیبا جلوه دادن بدی ها به جای خوبی ها و به عبارتی تهاجم فرهنگی و جنگ نرم، ذره ذره  در ذهنم و فکر جوانان کشورم نفوس کند و از این طریق تمام آرمان ها و ارزش های والایی که شما وسایر رزمندگان بابت این اهداف جانتان را فدا و نثار کردید، پایمال کند و از بین برود.

پس وظیفه ی من و تمام هم سن وسالانم مراقبت و مواظبت بیش از پیش از خودمان وهمه ی ارزش هایی که است که به آن ها ایمان داشتیم با این کارمان شاید بتوانیم دشمن را از خدعه و نیرنگی که برایمان دیده نا امید کنیم.

نازنینم، به تو قول میدهم که با برپاداشتن پرچم اسلام، نگذارم قطره ای از خون تو و هم رزمانت پایمال شود.