خدایا کاش شهید شویم زیرا: شهادت شهد شیرین بندگی است و برای رسیدن به منزلگاه شما بهترین مسیر است و بس

خدایا شهید را عزیز و مورد احترام و شهادت را آرزوی قرار دادید… آخر چرا من باید این ارزو را با خود به گور ببرم؟ درست است من گناهکارم اما از شما ای شهید یاد های مردم آخر زمان میخواهم مرا یاری بکنید تا بیشتر حضورتان را در کنار خود احساس کنم تا من هم به اندازه ی یک دانه ی گندم به شهدا نزدیک شوم…

ای خداوند عزیزم… از شما ممنونم که شهید را عاشق… وطن را معشوق… و عشق را در شهادت خلاصه کردید… چه بسیار مادرانی در این مرز و بوم بودند که فرزندان خود را از دست دادند… و پدر هایی که به ناچار خود میبایست صبح ها بیدار می شدند که بروند نان بخرند و… بار الها من هنوز نمیدانم چه نیرویی شهید را وادار میکند که از جان و مال و زندگی و خوشبختی و… بگذرد و به یاری کسانی برود که هیچ نسبتی با او جز هم وطنی نداشتند… فهمیدم… عشق…

عشق به خدا…

عشق به وطن…

عشق به مردم…

و عشق به امامان معصوم…

آمدم از شهیدان بنویسم … دیدم که قلمم در دست نمیشنیدد…

آمدم از شهیدان بکشم…اما هر کاری که کردم… فقط بومم را رنگی کردم… نمیشد؟ آن چه من میخواستم نمیشد. هر چند بعد ها دیگران در نمایشگاه خواستم آن را به مبالغ کلانی خریداری کند… اما دلم راضی نمیشد که نمیشد…انگار چیزی کم داشت که دلم را راضی نمی کرد… تا امروز نم دانم که آن احساس از چه چیز نشعت گرفته… فهمیدم…

دیدنی بود…

چشم بصیرت میخواست… چشمی که طبیعتا هر کسی نداشت…

اگر آن جا بودم و چشم بصیرت داشتم…قطعا می دیدم انسان هایی فرشته نما را که در خاک و خون پرپر میوند تگبیر گویان جان می دهند.